ارتباطات واژه ای پرطمطراق و با معانی متعدد،در دنیای امروز بسیار پر کاربرد و به لحاظ هویتی ناشناخته در ماوراء تجسم عام همچنان جذاب و شیرین در پهنه دانش و گستره ی اگاهی سوار بر بال اندیشه در کهکشان معرفت به سوی شکوفایی هر چه نغزتر و با بهتی بی مثال گویی روح انسان را از کالبد این جهانی به فراخ ناشناخته ها می برد وبا افسونگری دنیایی را توصیف می کند که در تعامل با گذشته ی دور و نزدیک نوستالژیک وار راههای پنهان پیشِ رو را نمایان و دستیافتنی ارائه مینماید.
ارتباط انواع گوناگون دارد که در اینجا تنها با اشاره ی کوتاهی از آن عبور میکنم.
ارتباط فردی (انسان در درون خود)
ارتباط میان فردی (انسان با انسان دیگر )
ارتباط فرد با گروه
ارتباطات گروهی
بدیهی است ارتباطات به لحاظ ساختاری بیش از آن چیزی است که برخی آن را هنر مردمداری توصیف مینمایند میباشد.بل ارتباطات دانش ایجاد تغییرات مثبت و موثر در سازمانها ،نهادها ،موسسات و همچنین در احوال مخاطبان عمومی در آحاد مختلف جامعه می باشد.
آنچه که انکار ناپذیر است ارتباطات نه تنها سرمایه ی اولیه ی سازمان است بلکه ارزش افزوده ی سازمان و در مقیاس بزرگتر ارزش افزوده ی دولتها می باشد. به تعبیر دیگر هر آنچه که در حوزه ارتباطات و روابط عمومی هزینه گردد، نه تنها هدر رفت نبوده بلکه در نهایت سرمایه گذاری درست و بجا برای آینده سازمان و جذب مخاطبان بشمار میرود.لیکن این سرمایه گذاری در سه فاصله نتیجه بخش خواهد بود:
۱_ کوتاه مدت :ارتباط با مخاطبان درون سازمانی یا همان منابع انسانی سازمان و ایجاد انگیزه و بهره وری بیشتر
۲_ میان مدت :تعامل با مطبوعات ، رسانه ها ، فضای مجازی و ایجاد محیطی برای تبلیغ و پیشبرد اهداف سازمان
۳_ دراز مدت :تبیین برنامه های آتی سازمان (bench mark )برای مخاطبان بیرونی سازمان و جذب مخاطبان بیشتر
